De onafhankelijke staat Israël

De onafhankelijke staat Israël

In het vorige deel van deze studie hadden we het over de voorbereidingen van de staat van Israël. In dit laatste deel van David Maasbach gaan we dieper in op Israël als onafhankelijke staat en kijken we naar enkele gebeurtenissen die daarna hebben plaatsgevonden. God houdt Zijn beloften altijd.

Onafhankelijke staat Israël

Onder grote druk van zowel de Arabieren als de Joden, besloten de Britten om het probleem over te dragen aan de Verenigde Naties. Een aangestelde commissie stelde voor om Palestina op te delen in een Arabische en een Joodse Staat. Iets wat men vandaag ook probeert te doen. De Arabieren waren resoluut tegen en verwierpen het voorstel. Als gevolg hiervan ontvlamde er een hevige strijd tussen de Arabieren en de Joodse strijders.

De Britse regering was niet in staat om de strijd in de kiem te smoren en deze begon steeds meer slachtoffers te eisen. Daarom besloot zij onder druk van grote kritiek uit eigen land, het mandaat op 15 mei 1948 te beëindigen. Daarop zeiden de Joden dat als de Britten zich zouden terugtrekken, zij zichzelf zouden uitroepen als een onafhankelijke staat.

David Ben Gurion was de dag voor het uitroepen van de onafhankelijke staat Israël, de gekozen en aangestelde minister-president om dit te doen. Na een verstrooiing van meer dan 1900 jaar, werd Israël op 14 mei 1948 om 16.00 uur eindelijk weer een onafhankelijke en zelfstandige natie. Met een eigen vlag, grenzen, geld en leger!

Binnen een half uur erkende president Truman de nieuwe regering van de staat Israël. Op 17 mei stond ook Rusland achter deze erkenning. Niet zozeer omdat Rusland van Israël hield, maar omdat zij wilden dat de Britten uit het Midden-Oosten zouden vertrekken. Bovendien hoopten zij om van Israël een communistische staat te maken.

De tien plagen

Een paar uur later sloegen de Arabieren toe met een goed getraind leger en overmeesterden de wanhopige verdedigers van het Joodse deel van de oude stad Jeruzalem. De Joden behielden het prachtige stuk grond in de heuvels, want God was met hen.

‘DEZE SUCCESVOLLE OPERATIE HAD HETZELFDE EFFECT OP DE EGYPTENAREN ALS IN DE DAGEN VAN DE FARAO.’

Vier weken later, na een onafgebroken reeks van Joodse overwinningen, kwam er een wapenstilstand in de regio, maar de Egyptenaren weigerden daaraan deel te nemen en gingen door met de strijd, waarop Israël de operatie ‘Tien Plagen’ lanceerde, met als doel om de Egyptenaren terug te drijven in de Sinaïwoestijn. Deze succesvolle operatie had hetzelfde effect op de Egyptenaren als in de dagen van de farao.

Verenigde naties

Het was een grote overwinning voor Israël, waarbij 5.000 Israëlieten het leven lieten. Maar het stond als een paal boven water: de staat Israël was hiermee wel bevestigd! In de wapenstilstand werd besloten om het oude deel van de stad onder het bewind van Jordanië te brengen, terwijl Israël het bewind hield van het westelijke en grotere deel van de stad.

Op 11 mei 1949, slechts vier dagen voordat Israël zijn eenjarig jubileumfeest zou vieren, werd Israël toegelaten als lid van de Verenigde Naties.

Toen de wapenstilstand eenmaal ondertekend was, gingen de poorten van het beloofde land wagenwijd open voor alle Joodse immigranten waar ook ter wereld. Met honderdduizenden stroomden zij binnen! De Duitse regering betaalde Israël 822 miljoen dollar aan herstelbetalingen. Met alle andere hulp was Israël hierdoor in staat om de grote aantallen immigranten onder te brengen en te huisvesten.

Oorlogen

De Zesdaagse Oorlog was een oorlog die tussen 5 en 10 juni 1967 werd uitgevochten tussen Israël en zijn Arabische buurlanden Egypte, Jordanië en Syrië. Als uitkomst van de Suezcrisis van 1956, werd de Egyptische Sinaï gedemilitariseerd en de Golf van Akaba geopend voor de Israëlische scheepvaart. Vanaf 1964 deden er zich steeds ernstiger grensconflicten voor tussen Israël en Syrië. Het Syrische regime liet daarbij guerrilla-aanvallen uitvoeren door de PLO. In mei 1967 vreesde Syrië dat Israël wilde oprukken naar Damascus om de radicale Syrische regering ten val te brengen.

De Egyptische president Gamal Abdel Nasser liet hierop zijn leger de Sinaï weer binnentrekken. Uiteindelijk bleek dat het om een vals alarm ging. Toch voerde Nasser de druk op door op 22 mei de Straat van Tiran te sluiten.

De Arabische wereld raakte hierop in oorlogsstemming, wat de Israëlische bevolking beangstigde. Een nieuwe Israëlische regering van nationale eenheid besloot een mogelijke opbouw van een overmacht aan Arabische troepen te voorkomen door op korte termijn als eerste aan te vallen.

In de ochtend van 5 juni 1967 werd de Egyptische luchtmacht vernietigd door een Israëlische verrassingsaanval. Die dag brak een onverwachte frontale aanval in het noorden van de Sinaï door de Egyptische verdediging. Op 6 juni kreeg het Egyptische leger het bevel zich over het Suezkanaal in veiligheid te stellen, waarbij het grootste deel van het zware materieel achtergelaten werd. Eerder was koning Hoessein van Jordanië niet ingegaan op een Israëlisch voorstel om neutraal te blijven. Op 7 juni werd na felle gevechten heel Jeruzalem door het Israëlische leger veroverd en verloren de Jordaniërs een tankslag in Samaria. Dezelfde dag trok het Jordaanse leger zich terug over de Jordaan en werd de Westelijke Jordaanoever in bezit genomen.

De Golanhoogten

De Israëlische minister van Defensie, Moshe Dayan, besloot om de Syrische Hoogten van Golan in te nemen voordat een wapenstilstand, opgelegd door de Veiligheidsraad, in werking trad. Op 9 juni werd, ondanks zware Israëlische verliezen, het noordelijk deel van de hoogvlakte veroverd. Op 10 juni gaf de Syrische regering het zuidelijk deel op om de hoofdstad Damascus te beschermen. Om 18.30 uur plaatselijke tijd kwam aan alle gevechten een einde.

Voortdurende problematiek

Het in bezit nemen van de Gazastrook, de Sinaï, de Westelijke Jordaanoever en de Golanhoogten verviervoudigde het door Israël bestuurde gebied. Ondanks de vlucht van veel Palestijnen en Syriërs, kwam een miljoen Arabieren onder Israëlisch bestuur. Dit legde de kiem voor volgende oorlogen en de nog voortdurende problematiek in het Midden-Oostenconflict.

‘DE ARABIEREN HEBBEN DE JOODSE STAAT NOOIT GEACCEPTEERD EN WILLEN MAAR ÉÉN DING: ISRAËL VERNIETIGEN.’

De Arabieren hebben de Joodse Staat nooit geaccepteerd en zij blijven koppig vasthouden aan hun enorme en diepgewortelde haat tegen de Joden, waarbij ze tot op de dag van vandaag maar één ding willen: Israël de zee in drijven en vernietigen!

Nu er zo veel Arabieren als vluchtelingen Europa binnenkomen, nemen zij hun diepgewortelde haat met zich mee. Hierdoor zal deze geest alleen maar verder als een gezwel voortwoekeren op het westelijk halfrond, met alle gevolgen van dien. Maak je daarom klaar, want het blijft niet zoals het is.

Speciaal gebed voor Israël

‘Laat iets van U horen, o God. Spreek toch en blijf niet werkeloos toezien. Uw tegenstanders gaan tekeer. De mensen die U haten, krijgen de overhand. Zij beramen aanslagen tegen Uw volk en overleggen hoe zij Uw volgelingen kunnen aanvallen.

Zij zeggen tegen elkaar: ‘We gaan dat hele volk uitroeien. Niemand kent dan nog het volk van Israël.’ Zij waren het al snel eens en hebben een verdrag gesloten om gezamenlijk tegen U op te staan … Zij wilden Uw land in bezit nemen.

Mijn God, laat hen zweven als de zaadjes van een distel, blaas hen weg als kaf dat door de wind wordt verdreven. Zoals het vuur een bos verbrandt en de vlammen de bergen roodgloeiend maken, achtervolg hen zo met Uw storm, jaag hun schrik aan met Uw wervelwind.

Maak hen te schande, misschien zullen zij dan ooit nog eens naar U zoeken, HERE. Laten zij zich schamen en door schrik overmand worden, laat hen door de grond gaan van berouw. Dan zullen zij eindelijk beseffen dat U de HERE bent, dat U de Allerhoogste bent op de aarde.’ Amen!
(Psalm 83 – The Blessing Bijbel)

Over deze studie

Dit artikel is het vierde deel van de studieserie ‘De geschiedenis van Israël en de Joden’ geschreven door David Maasbach. Deze serie bestaat uit vier delen: 1) Het bezit van Israël, 2) Een geweldige hoop, 3) Het herstel van de Joodse Staat en 4) De onafhankelijke staat Israël.

Tags:
Next Post

Wendy: Ik wilde niet meer leven